دعاهای مجرب ویژه ماه مبارک رمضان

 منبع عکس زیر وبلاگ http://5354.blogfa.com

بهترین زمان جهت انجام دعاهای مجرب، ماه مبارک رمضان است و دیگر زمانی از این نیکوتر نمی توان توصیه نمود.

رمضان

عزیزان روزهای مبارکی است و با شما ارتباط دارم چه ان ها که روزه دارند و چه آن هایی که عذری در روزه داری دارند اما حسرت روزه داری در دل آن هاست ضمیر تابناک و نورانی دارید و فضای مجازی را معطر کرده اید و در این روزهای معنوی همه ی ما می توانیم برکات و ثمرات و خیرات فراوان ببریم و سرمایه ی روحی عظیم برای آینده ی خویشتن بیندوزیم. از رمضان گذشته تا این رمضان نشیب و فراز بسیار بر همه ی ما بگذشته است و امیدوارم این حرکت ها همه رو به کمال باشد تحولات میمون و خجسته ای باشد و ما را در سبیل(راه) هدایت یاری کند و نشانه های رشد را به ما نشان بدهد. موضوع ما رمضان و پیامبر شدن است و نسبتی میان ماه رمضان و پیامبری هست. مقدمه ای را هم بر قرآن و رمضان سخن می رانم.

آشکار است که همه ی ما مسلمانان می دانیم که ماه رمضان به اصطلاح بهار قرآن است. وقتی که مومنان یکی از مهمترین عبادات خود را خواندن قرآن و تأمل بر قرآن می دانند اما ارتباط و نسبت قرآن و رمضان بسی بیشتر از این است و من می کوشم که پاره ای از آن زوایا را کاوش کنم و اشکار کنم و این ارتباطات چند گانه را بازنمایم و مهمتر از همه توضیح بدهم که برای امروز ما این ربط و نسبت چگونه معنا دارد و چگونه تعریف می شود و ما چرا باید علی الخصوص در این ماه به این کتاب مقدس آسمانی روی کنیم و از آن بهره بیندوزیم. قرآن در ماه رمضان نازل شده است تنها موردی که ماه رمضان در قران نام برده شده است همین جاست که: شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيَ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلاَ يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ اللّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ. از این آیه برمی آید که قران در ماه رمضان نازل شده و به همین دلیل برادران اهل سنت بعثت پیامبر را در ماه رمضان می گیرند و ما شیعیان در ماه رجب. اما این که چرا این چنین شده سخن بسیار است و دعوت می کنم که هر عزیزی تمایل دارد بداند سرچ نماید و به جواب برسد. پیامبر ما در ماه رمضان قبل از رسیدن به پیامبری در رمضان سال ها خلوت نشینی می کرد در غار حرا و در ماه های رمضان به اون غار پناه میبرد.

خدیجه همسر ایشان غذا و آب برای او میبرد. ما به درستی نمی دانیم که پیامبر چه عبادتی می کرد، چه ریاضتی می کشید و چه تأملاتی و مراقباتی با خود داشت اما نفس کناره گیری، گوشه گیری و کناره گیری از خلق و دست کم یک ماه تمام را در حالت انزوا و انعزال به سر بردن، مراقبه و تأمل کردن، جان او را شکوفا می کرد و پیداست که از این امر لذت میبرد و الا طالب ادامه دادن آن نبود و اجباری هم در این کار و جود نداشت، مختارانه و مشتاقانه به این کار می شتافت بیرون از شهر می رفت و ماه رمضان هم در اوقات بسیار گرم و داغ در عربستان واقع می شد ولی این گرما مانع آن نمی شد که پیامبر تجربه خلوت نشینی خود را فروبگذارد و ترک کند. همین خلوت گزینی ها بود همین مراقبه ها و تأملات انفرادی بود که رفته رفته چراغ و شعله ی جان او را شعله ور کرد و ضمیر او را آماده ی پذیرفتن الهام کرد و نهایتا هم نتیجه بخشید و در همین ماه بود که میوه ی نبوت رو از درخت خلوت نشینی چید و جان او و کام او به این میوه ی شیرین، شیرین شد. لذا ورود ایات نخستین ماه مبارک رمضان، امر محتملی است.

آمادگی های روحی پیامبر و آن انجزابی و طلبی که در او بوجود آمده بود، وقوع این حادثه رو بسیار عینی و محتمل می کرد و همین بود هم که نتیجه داد و او به مقصد رسید. ما نمی دانیم که انگیزه ی نخستین پیامبر برای رفتن به غار و خلوت نشینی چه بود؟ مسلما خبر نداشت که پیامبر خواهد شد، بدیهی ست که چنین قول و قراری را با او نگذاشته بودند. خداوند در قران به پیامبر می فرماید تو خبر از کتاب و ایمان نداشتی این جان که در تو بارور شده است این کشفی که صورت گرفته است و این حقایقی که نو به نو ، تازه به تازه برای تو کشف می شود اینها مقولاتی ست که تو پاک پیش از این از اونها بی خبر بودی و دسترسی به آنها نداشتی، نه جایی آنها را خوانده بودی، نه کسی به تو گفته بود و نه خودت انتظار داشتی که به این متاع برسی و از نردبان ریاضت بالا بروی و به آسمان بعثت و نبوت برسی.

بنا براین اونچه که انگیزه ی او بود یکی هدایت باطنی الهی بود نوعی الهام غریزی ناخودآگاه در جان او، او را به این راه می کشاند، ان مسیری که مقصد میمون و مبارکی داشت و نهایتا هم او را به یک نهایت خجسته ای رساند که پیامبری باشد. این ها همه در ماه مبارک رمضان بود. یک پیام بسیار مهم دارد و می خواهم آن را خدمت شما عرض بکنم که ماه رمضان برای همه ی ما می تواند چنین آمادگی را برای ما پدید بیاورد و ما می توانیم در پایان ماه روزه داری چنین میوه های آبدار و شیرینی رو از درخت جانمان بچینیم و کام مان را شیرین کنیم. در حقیقت پیامبر تجربه ی خود را در اختیار ما نهاد. آری در رمضان ضرفیت به پیامبری رسیدن ما. نردبانی که او با آن بالا رفته بود در اختیار ما گذاشت و به ما گفت که من از این راه رفتم و به این مدارج و پیامبری رسیدم، شما هم می توانید امتحان کنید. در حقیقت راهی که رفته بود آشکارا رایگان در اختیار ما نهاد و نردبان را کنار نگذاشت و از کسی نپوشاند که آسمان اگر چه بام بلندی دارد اما من راه آن را بر شما نشان دادم. مولوی گویی از زبان پیامبر این بیت را گفت:

اگر چه بام بلند است آسمان مگریز           چه غم خوری ز بلندی که نردبان کردیم

اگر تو دیوی ما دیو را فرشته کنیم             اگر تو گرگی ما گرگ را شبان کردیم

یعنی این یک راهی ست که گرگ ها را شبان می کند، دیوها را فرشته می کند. این کیمیا همین کیمیای خلوت گزینی ست همین کیمیای ریاضت کشی ست. مولانا عینا تجربه ی پیامبر را می گوید:

گر تو این انبان ز  نان خالی کنی         پر ز گوهرهای اجلالی کنی 

اگر این معده را از نان خالی کنی گوهرهای پنهان، جای آن می نشیند. همین روزه داری و همین گرسنگی کشی، ما را به گنج هایی خواهد رساند. شب های رمضان پیامبر به بیداری می گذراند و اگر ما دولت می خواهیم باید خواب را کم کنیم. هم سحرخیزی می کرد و هم به پیروانش می گفت که سحر خیزی کنید، فایده ها دارد، منافع دارد. هم روزه می گرفت گرسنگی می کشید، ریاضت میبرد و هم به پیروانش این راه را توصیه می کرد. در حقیقت می خواست بگوید که پیامبر شدن، به دروازه های آسمان رسیدن و به آستانه ی آن رسیدن و از نردبان معنویت بالارفتن، امر نهان و امر محالی نیست، چیزی ست که در اختیار همگان است.

آغاز کار در این ماه رمضان است. ماه رمضان خود به خودی ارزشی ندارد آنکه در ماه رمضان می نشید روزه می گیرد و گرسنگی و تشنگی رو در خودش جذب می کند، ریاضت می کشد و خلوت نشینی می کند، اوست که قرآن بر او نازل می شود و این شکوفایی در جان محمد(ص) بود و در جان امت پیامبر هم می تواند اتفاق بیفتد. پیامبر این را در خلوت تجربه کرد اما به ما گفت که شما این را در اجتماع تجربه کنید، جان های ما ضعیف است، قلوب را باید در کنار همدیگر بگذارید تا یک میدان مغناطیسی عظیم بشود و قدرت جذب معنویات و حقیقت ها رو بیشتر پیدا کند. اراده ها و دل ها را در کنار یکدیگر قرار دهید و قدرتی که بدست می آید صدها برابر بیشتر از فضایی است که در خلوت به دست می آید، به همین سبب پیروان پیامبر، خلوت نشینی رو فرونهادند. پیامبر فرمود در اسلام رهبانیت نداریم رهبانیت امت من نشستن در مساجد و در کنار یگدیگر نشستن است. آنکه گفته شده است خلوت بگزینید این است که از بدان دوری بگزینید نه از خوبان. خوبان باید در کنار یکدیگر بنشینند پاکان باید با یکدیگر باشند و تجربه ها رو باهم قسمت کنند. وقتی که این طهارت ها، صفاها روی هم ریخته میشود و توده ی عظیم متراکمی پدید می شود آنگاه است که می شود نزول رحمت رو امید برد. آری دعا کردن در این فضاهاست که تاثیر خواهد کرد. اگر دعای مجرب را می خواهید تجربه کنید، دعا را در جمع بخوانید و اجابت ها را تجربه کنید. این روزهاست که دعاهای مجرب را می توان نیکوتر تجربه کرد. یک فرصتی است و یک امتیازی است که برای مقدمه ی زمان انجام هر دعای مجربی است.

نویسنده مقاله: حسین ربیعی   انتشار آزاد با ذکر نام و منبع بلامانع است

دعای ثروتمندی،ذکر پولدار شدن

با سلام این ختم بتوسط خود بنده نیز مجرب و تجربه شده است و بعد از هشت ماه تحولات بزرگی را به چشم شاهد بودم که باور کردنی نبود. نظریه ای دارم اما نمی توانم آن را ثابت کنم و آن اینست که ختم و دعاهایی که در سطح جامعه کمتر استفاده شده است و به عقیده ام ختم هایی که هنوز جزو اسرار بوده اند در کتب خطی و گنجینه ها بوده اند و به دست همه نیفتاده اند و کوچه بازاری و تجاری نشده اند قدرت بیشتری دارند ، زیرا مجرب بودن آن ها محدود به خواص انگشت شماری در تاریخ بوده است که همان تعدادِ اندک و معدودِ نیکان، میراث دارِ این گنجینه ها بوده اند و ما اکنون میراث خواران آن هستیم. (نظر حسین ربیعی)

  پدید آورنده : مولی عبدالصّمد همدانی (قرن 12) ، صفحه 35

ای عزیز! سرّ عدم استجابت دعوات به درگاه قاضی حاجات، با وجود خصوصیّت اماکن و اوقات و با آنکه حضرت حق ـ جلّا و علی ـ می فرماید که «اُدْعُونی اَسْتَجِبْ لَکُمْ»، آن است که نقض عهد و عدم وفا از جانب ما است.

و مواثیقی که با آن جناب بسته ایم، بالمرّه فراموش نموده، در طاق نسیان گذاشته ایم.

قال اللّه تعالی: اُوفُوا بِعَهْدی اُوفِ بِعَهْدِکُم. پس شرط اجابت دعا وفا به عهد مولا است.

در یکی از کتب آسمانی آمده است: من به امت محمد صلی الله علیه و آله دو چیز داده ام که اگر به تمام فرشتگان و پیامبران می دادم، بخشش را به آنان تمام نموده بودم؛ یکی اینکه گفته ام: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم» و دیگر اینکه: «به پیمانی که با من بسته اید وفا کنید تا به پیمان خود با شما وفا کنم.» و نزدیک به همین معنا است فرمایش پیامبر صلی الله علیه و آله : «خدا را در نظر دار تا تو را در نظر دارد. خدا را در نظر دار، او را پیشاپیش خود می یابی.»

به ابراهیم بن ادهم گفتند: چرا هر چه خدا را می خوانیم، ما را اجابت نمی کند؟ گفت: زیرا خدا را شناخته اید، ولی فرمانش نمی برید و با قرآن آشنایید، ولی به دستورات آن گردن نمی نهید.

از امام صادق علیه السلام روایت شده است که فرمود: از رسول خدا صلی الله علیه و آله درباره اسم اعظم پرسش شد، فرمود: همه اسماء خداوند، اسم اعظم است. تو دل از هر چه غیر او است، خالی دار؛ سپس به هر اسمی که خواهی او را بخوان؛ زیرا در حقیقت پاره ای از اسماء سوای دیگری ویژه خدا نیست بلکه او خدای واحد قهّار است (تفاوت در نام های الهی به اعتبار زیادی و کمی توجه است و تأثیر کردن و نکردن و اجابت و عدم آن وابسته به اختلاف مراتب توجه است).

ابوالبرکات گفته است که هر کس که خواهد که دعای وی مستجاب شود، آداب دعا را باید نگاه دارد و آداب دعا آن است که دلش حاضر بود و طعام حلال خورد و لباس حلال پوشد.

در توحید صدوق از امام کاظم علیه السلام روایت است که فرمود: گروهی به امام صادق علیه السلام گفتند: چرا هر چه دعا می کنیم مستجاب نمی شود؟ فرمود: چون کسی را می خوانید که بدو شناخت ندارید.

* * *

خداوند به عیسی علیه السلام خطاب کرد: و مرا بخوان که من به تو نزدیکم و مرا جز با حالت تضرّع و زاری و حالتی که تمام همّ و غمّ تو یک چیز باشد، مخوان که هرگاه مرا در چنین حالتی بخوانی تو را اجابت کنم. ای عیسی! به ظالمان بنی اسرائیل بگو: تا آن گاه که مال حرام در دامن و بت ها در خانه دارید، مرا نخوانید. ای عیسی! مرا همچون کسی که در حال غرق است و فریادرسی ندارد، بخوان.

پس شرط اجابت دعوات، حصول معرفت قاضی الحاجات و فراغ قلب از همه مهمّات و اغراض است.

امّا ای عزیز! نه به استجابت دعا شاد باید بود؛ چه شاید که استدراج باشد و نه به عدم استجابت دلتنگ؛ زیرا که در حدیث وارد است که حق سبحانه و تعالی صدای بنده مؤمن را دوست می دارد و در حدیث دیگر است که رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند که چون شما مردی را می بینید که حق تعالی مرادش را می دهد و او در معصیت مقیم باشد، بدانید که آن استدراج است امّا با وجود آنچه ذکر شد، ترک دعا نباید کرد؛ زیرا در خبر آمده: ترک دعا اظهار بی نیازی از حضرت حق است و دعا کردن اظهار نیازمندی به او است نه حکم راندن و امر فرمودن به او.

اهمیت و لزوم دعا

و در کتاب روح الاحباب گوید: روایت شده است: هرگاه مردی دو رکعت نماز بگزارد و از خداوند حاجتی در مورد دین و دنیا نخواهد، خدای متعال به فرشتگان فرماید: گویا بنده ام از من بی نیاز است و چون برای خود دعا کند و برای برادران خود دعا نکند، خدای متعال فرماید: ملائکه من! بنده ام گمان برده که از شخص بخیلی درخواست می کند و چون برایِ خود و دیگر مؤمنان دعا کند. ملائکه گویند: خداوند از تو شروع کند.

و در کتاب شهات از پیامبر صلی الله علیه و آله روایت کرده که دعا خود، عبادت است و از این حدیث معلوم می شود که بخش بیشتری از ابواب عبادت را دعا اشغال می کند و آن بزرگ ترین چیزی است که بدان سبب از آفت ها جلوگیری می شود و جلیل ترین مقامات و درجات عبودیّت است و چنانکه گذشت، قرآن بدان ناطق و احادیث سرشار از ادعیه است و دعا راه و رسم پیامبران و فرستادگان خدا، بلکه بزرگ ترین مقامات اولیاء موحد و برترین درجات سالک است؛ زیرا دعا نشان گر نهایت خواری و شکستگی انسان در برابر خدا و نمایان گر صفت عجز و نیازمندی بنده است و این، منافات با قضا و قدر و راضی بودن به رضای حق ندارد.

* * *

اضافه می کنیم به این بیان روایتی را که عبدالعزیز از امام صادق علیه السلام نقل کرده که گفت: آن حضرت به من فرمود: دعا کن و نگو کار از کار گذشته (و سرنوشت قابل تغییر نیست)؛ زیرا که نزد خداوند منزلتی است که جز با دعا و درخواست به دست نیاید و چنانچه بنده ای لب فرو بندد و چیزی درخواست نکند، البته چیزی به او عطا نخواهد شد. پس درخواست کن تا به تو عطا شود. دری نیست که کوبیده شود جز اینکه امید می رود به روی صاحبش گشوده می گردد.

پس از این سخن امام علیه السلام ظاهر می شود که دعا خود یکی از اسباب حصول مطلوب است و اراده ازلی خداوند نیز بر این است که اشیاء را از راه به کارگیری اسباب ایجاد کند. بنابراین اگر حصول چیزی متوقّف بر اسباب آن باشد، منافات ندارد با اینکه خداوند حصول آن را مقدّر فرموده باشد؛ زیرا همان گونه که حصول آن را مقدّر فرموده، همین سبب و اینکه این چیز باید از چنین سببی حاصل آید را نیز مقدّر فرموده است.

به همین دلیل از پیامبر صلی الله علیه و آله روایت شده که در نزد خداوند چیزی از دعا گرامی تر نیست؛ زیرا وقتی دعا کننده خدا را می خواند و فقر و فاقت خویش را بر او عرضه می دارد، کرم خداوندی اقتضا می کند که او را نراند و خواسته اش را برآورده سازد. بنابراین نزد خداوند چیزی گرامی تر از این نیست که بنده با دعا و اظهار خضوع و خشوع و شکستگی به حضرت او نزدیکی جوید.

اسباب اجابت دعا

علما گفته اند که آن، فراهم شدن اسباب و عللِ آن است و آن اینکه دعا که خود یکی از اسباب است، در مورد درخواست مردی مثلاً که دعا می کند و نیز سایر اسباب تحقق و وجود این شی ء مجموعا و با هم طبق حکمت الهی مناسب قضا و قدر خداوند از جانب او باید فراهم گردد.

اینجا است که دعا واجب است و انتظار اجابت نیز واقع است؛ زیرا انگیزش ما به دعا کردن، خود یکی از آن اسباب است و دعای ما که یک سبب اجابت است و قرین شدن دعا با حدوث چیزی که برای آن دعا شده، هر دو معلول یک علّتند و گاهی یکی از این دو سبب به واسطه دیگری پیدا می شود و گاه چنین توهّم شود که سماویات از ارضیات تأثیر می پذیرند و آن، این است که وقتی ما دعا می کنیم، مستجاب می شود... ولی این مطلب درست نیست؛ زیرا بدون شک، معلول در علّت خود مؤثر نمی افتد.

هرگاه دعای دعاگو مستجاب نشود، هر چند به نظر خود او هدفی که از این دعا منظور داشته، دارای منفعت بوده است، علت عدم اجابت این بوده که آن غایت و هدف نافع چه بسا در واقع به حسب مراد او بلکه به حسب نظام کلی آفرینش نافع نباشد و به همین دلیل اجابت دعا تأخیر می افتد یا اینکه اصلاً دعا مستجاب نمی شود و کوتاه سخن اینکه: عدم اجابت دعا به جهت عدم و نبود یکی از شروط آن مطلوب، در وقت دعا کردن می باشد.

مقاله دعا

دست گیری... یا(((مرگ انسانیت)))
آنگاه که غرور کسی را له می کنی، آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران
می کنی، آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی، آنگاه که بنده
ای را نادیده می انگاری ، آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد
شدن غرورش را نشنوی، آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می
گیری ، می خواهم بدانم،دستانت را بسوی کدام آسمان دراز می کنی تا
برای خوشبختی خودت دعا کنی؟
بسوی کدام قبله نماز می گذاری که دیگران نگذارده اند؟

چند دعای مجرب سفارشی از حضرت ولی عصر (عج)

دعاهایی که به توصیه حضرت امام زمان (عج) باید خواند  دعاهایی که به توصیه حضرت امام زمان (عج) باید خواندتوصیه به خواندن زیارت آل یاسین امام زمان (علیه‌السلام) در توقیع شریفی می‌فرماید: «هرگاه خواستید به وسیله‌ی ما به خداوند بلند مرتبه توجه کنید و به سوی ما روی آورید، همان‌گونه که خداوند متعال فرموده است بگویید: ... سلامٌ علی آل یاسین ...» (1)

توصیه به خواندن زیارت آل یاسین

امام زمان (علیه‌السلام) در توقیع شریفی می‌فرماید: «هرگاه خواستید به وسیله‌ی ما به خداوند بلند مرتبه توجه کنید و به سوی ما روی آورید، همان‌گونه که خداوند متعال فرموده است بگویید: … سلامٌ علی آل یاسین …» (1)

توصیه به خواندن دعای ندبه

یکی از بازرگانان اصفهانی که مورد اعتماد گروهی از دانشمندان بود، در عالم رؤیا به محضر امام زمان (علیه‌السلام) مشرف می‌شود و از ایشان می‌پرسد: «فرج شما کی خواهد رسید؟» می‌فرمایند: «نزدیک است، به شیعیان ما بگویید دعای ندبه را روزهای جمعه بخوانند.» (2)

توصیه به خواندن دعای فرج

مرحوم شیخ طبرسی (ره) در کتاب «کنوز النجاح» نقل می‌کند: ابوالحسن محمد بن احمد بن ابی اللیث از ترس کشته شدن به قبر امام کاظم (علیه‌السلام) و امام جواد (علیه‌السلام) پناه آورد. در عالم رؤیا امام زمان (علیه‌السلام) را زیارت کرد. آن حضرت این دعا (دعای فرج) را به او تعلیم دادند و او به برکت خواندن آن، از کشته شدن نجات یافت.

توصیه به خواندن نماز شب، زیارت جامعه، زیارت عاشورا

در تشرف مرحوم سید احمد بن سید هاشم بن سید حسن موسوی رشتی (ره) که از مسافرت حج از قافله جدا می‌شود و راه را گم می‌کند، به او می‌فرمایند: «نافله (نماز شب) را بخوان تا راه را پیدا کنی.» او نماز شب را می‌خواند بعد به او می‌فرمایند: «زیارت جامعه را بخوان.» ایشان زیارت جامعه را از حفظ می‌خوانند. بعد می‌فرمایند: «زیارت عاشورا را بخوان.» او زیارت عاشورا را نیز از حفظ می‌خواند با تمام لعن و سلام و دعای علقمه، آنگاه او را سوار بر مرکب می‌کند و می‌فرماید: «چرا شما نافله نمی‌خوانید؟ نافله. نافله. نافله» و باز می‌فرماید: «چرا شما عاشورا نمی‌خوانید؟ عاشورا. عاشورا. عاشورا.» بعد می‌فرماید: «چرا شما زیارت جامعه نمی‌خوانید؟ جامعه. جامعه. جامعه.» سپس می‌فرماید: «این‌ها دوستان شما هستند که در کنار نهر آبی فرود آمده‌اند تا برای نماز صبح وضو بگیرند.» (3)

توصیه به خواندن صحیفه سجادیه

مرحوم مجلسی (ره) در کتاب «روضه المتقین» در شرح «من لا یحضره الفقیه» می‌گوید که در اوایل بلوغ در مسجد قدیم اصفهان میان خواب و بیداری حضرت صاحب‌الزمان (علیه‌السلام) را دیدم، گفتم: «مولای من! چون نمی‌توانم همیشه خدمت شما شرفیاب شوم کتابی به من عنایت کنید که همیشه به آن عمل کنم.» آن حضرت به واسطه شخصی نسخه ای از کتاب صحیفه سجادیه را به ایشان می‌دهند و بعد از مدتی به برکت وجود امام زمان (علیه‌السلام)، کتاب شریف صحیفه سجادیه اشتهار می‌یابد. (۴)

توصیه به خواندن زیارت امین الله

در تشرف مرحوم حاج علی بغدادی به محضر امام زمان (علیه‌السلام)، او می‌گوید: همراه با امام زمان (علیه‌السلام) داخل حرم مطهر امام کاظم (علیه‌السلام) و امام جواد (علیه‌السلام) شدیم و به ضریح مقدس چسبیدیم و بوسیدیم. بعد به من فرمود: «زیارت بخوان.» گفتم: «سواد ندارم.» فرمود: «برایت زیارت بخوانم؟» عرض کردم: «آری» فرمود: «کدام زیارت را می‌خواهی؟» گفتم: «هر زیارت که افضل است.» فرمود: «زیارت امین الله افضل است.» آنگاه مشغول به خواندن زیارت امین الله شدند. (۵)

دعا برای فرج امام زمان (عج)

آقا میرزا محمدباقر اصفهانی (ره) می‌گوید که شبی در خواب گویا مولایم، حضرت امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) را دیدم که به من فرمودند: «روی منبرها به مردم بگویید که توبه کنند و برای فرج حضرت حجت (عج) دعا نمایید و بدانید این دعا مثل نماز میت واجب کفایی نیست بلکه مانند نمازهای یومیه بر تمام مکلفین واجب است.» (6)

در تشرف مرحوم آیت الله حاج سید محمد فرزند آیت الله سید جمال‌الدین گلپایگانی، امام زمان (علیه‌السلام) فرمودند: «از علایم هور، فقط علامات حتمی مانده است و چه بسا آن‌ها نیز در مدتی کوتاه به وقوع بپیوندند شما برای فرج من دعا کنید.»(7)

اسناد:

(۱) نجم الثاقب، ص ۴۱۱

(۲) ملاقات با امام زمان (عج)، ص ۴۵

(۳) نجم الثاقب، ص ۶۶۴

(۴) نجم الثاقب، ص ۴۵۵

(۵) نجم الثاقب، ص ۴۵۵

(۶) ملاقات با امام زمان (عج)، ص ۸۷

(۷) ملاقات با امام زمان (عج)، ص ۸۷

منبع : پایگاه عرفان

در خصوص دعا

منبع   http://www.nooralquran.net/persian/pages/news.php?nid=222

مقدمه: دعا چیست؟
ـ دعا کلیدی است که با آن گنجینه بخشایش الهی را می‌توان گشود.
ـ دعا وسیله قرب الی الله و مغز عبادت الهی است.
ـ دعا زنگ در رحمت رحیمیّه خداوند، و سبب ریزش برکات الهی است.
ـ دعا ره توشه سالکان طریق وصال، و شعار عاشقان قبله جمال دوست است.
ـ دعا سیر شهودی و کشف وجودی اهل کمال و بهترین رابطه انسان با خدای متعال است.
ـ دعا معراج عروج نفس ناطقه به اوج وحدت، و ولوج به ملکوت عزّت است.
ـ دعا یاد دوست در دل راندن و نام او به زبان آوردن و در خلوت با او جشن ساختن و در وحدت با او نجوی گفتن و شیرین زبانی کردن است.
ـ دل بی‌دعا بهاء ندارد، و دل بی‌بهاء، بهاء ندارد.[1]
پس با توجه به این ارزش و منزلت دعا است که در متون دینی درباره آن اصرار فراوان شد. خدای سبحان فرمود: «قل ما یعبؤبکم ربّی لولا دعاؤکم»؛[2] یعنی بگو اگردعای شما نباشد، پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی‌کند. و در برخی روایات آمده: هر عمل عبادی اندازه و حدّی خاص دارد، مثلاً نماز در شبانه‌روز پنج مرتبه تعیین شده، روزه یک ماه رمضان، و حج یک بار در عمر، زکات نصاب خاصی دارد و مانند آن، امّا برای دعا حدّی معین نشده.[3]
جلوه‌ای از اسرار استجابت دعا
یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین مسائل درباره دعا، اسرار اجابت آن است، یعنی چه طور و چگونه ممکن است با دعا جلو وقوع یک حادثه ناگوار گرفته می‌شود و یا خواسته مورد علاقه ونیاز یک فرد برآورده می‌گردد؟
گرچه این بحث نیازمند طرح مسایل فراوان است، امّا به اندازه ظرفیت مقاله به چند نکته اشاره می‌شود:
نکته اول: حکیم ژرف‌اندیش بوعلی سینا به نکته ظریفی درباره سرّ استجابت دعا اشاره نموده، می‌گوید: «نسبت دعا و تضرّع به خواست و استدعا نسبت تفکر و اندیشه به درک یک مسأله علمی است».[4] از توضیحی که در ادامه این کلام بوعلی آمده معلوم می‌شود که به نظر ایشان همان طور که با تفکر واندیشیدن زمینه افاضه صور علمی از مبادی عالیه (مثلاً عقل فعّال) برای نفس انسانی پدید می‌آید آن گاه علم و معرفت برای انسان حاصل می‌شود. با دعا و تضرّع در پیشگاه الهی انسان مستعد می‌شود که صورت سلامتی و صحت و یا صور دیگر به انسان افاضه شود، ‌پس دعا زمینه‌ساز افاضه الهی برای برآورده شدن خواست‌های انسان است. بنابراین گرچه خداوند «دائم الفیض علی البریّه» است. امّا زمینه پذیرش و دریافت فیض باید در قابل فراهم شود و دعا نقش زمینه‌سازی برای پذیرش فیض دائمی الهی را دارد.
نکته دوم: برخی از بزرگان در تحلیل اسرار استجابت دعا حقایق ارزشمندی را عنوان کرده‌اند که در فرازی از این سخنان آمده است: دعا و ذکر و حضور و مراقبت در ذات انسان بلکه در بیرون از ذاتش آثار عجیب و غریبی دارد، چنان که اگر کسی به طور پیوسته و مستمر فکر و توجه خود را به عالم قدس و جبروت معطوف نماید،‌انوار حقایق بر او اشراق می‌شود، و آن کسی که مصاحب با ملکوتیان را اختیار کند، صاحب عزم و همت و اراده می‌شود و با توجه و ذکر و دعا به اخلاق ملکوتیان و اوصاف عقول قدسی متصف گردیده و صاحب رتبه ولایت تکوینی می‌شود که می‌تواند در همه چیز تصرف کند. پس استجابت دعا امری برخلاف سیره و سنّت الهی نیست، بلکه یکی از علل و اسباب تحوّل و تبدّل در عالم است.[5]
پرتویی از شرایط اجابت دعا
برای استجابت دعا و برآورده‌شدن خواست انسان به وسیله دعا، شرایط متعدد و مختلف در روایات مطرح شده که در این جا به طور خلاصه به چند مورد اشاره می‌شود:
1. یکی از شرایط مؤثر در اجابت دعا آن است که انسان در همه حال اهل دعا و مناجات با خدا باشد، امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: جدّم می‌فرمود: در دعا پیش‌دستی کنید (پیش از آن که گرفتار شوید دعا کنید) زیرا چون بنده‌ای بسیار دعا کند و بلائی به او برسد و دنبالش دعا کند، گفته شود: صدای آشناست، و اگر همواره اهل دعا نباشد، و بعد از پیش‌آمد ناگوار دعا نماید، بدو گفته شود: تاکنون کجا بودی؟[6]
2. یکی از شرایط استجابت دعا طهارت و پاکی انسان از هرگونه آلودگی ظاهری و باطنی است،[7] لذا گفته‌اند: شرط بسیار مهم تأثیر اذکار و ادعیه و اوراد و نظائر آنها، طهارت انسان است که صرف لقلقه زبان سودی نبخشد، بلکه مبادا موجب قساوت و دوری هم بشود، زیرا که ذکر عاری از فکر است یعنی قلب بی‌حضور است و قلب بی‌حضور چراغ بی‌نور است و شخص بی‌نور از ادراک حقایق دور است و مَثَل ذکر بی‌حضور مثَل کوری است که در دست او مشعل نور است.[8]
3. از شرایط مؤثر دیگر که در روایات فراوان مطرح شده صلوات فرستادن بر پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ و ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ ، قبل از دعا و بعد از دعا است، به گونه‌ای که دعا در لفّافه صلوات قرار گیرد. امیرمؤمنان علی ـ علیه السّلام ـ در کلام دل‌انگیزی دراین باره فرمود: هر گاه از خدای سبحان درخواستی داری، ابتدا بر پیامبر اسلام ـ صلّی الله علیه و آله ـ درود بفرست، سپس حاجت خود را بخواه، زیرا خدا بزرگوارتر از آن است که از دو حاجت درخواست شده، یکی را برآورده و دیگری را باز دارد.[9]
4. مسأله دیگر که در اجابت دعا مؤثر است و در روایات بر آن اصرار شده، دعای دسته‌جمعی است، امام صادق ـ علیه السّلام ـ فرمود: هر گاه پیش‌آمدی پدرم را غمناک می‌کرد، زنان و کودکان را جمع می‌کرد، سپس دعا می‌نمود و آنها آمین می‌گفتند.[10] و هم چنین فرمود: هیچگاه چهارنفر با هم اجتماع نکرده‌اند که برای مطلبی به درگاه خدا دعا کند، جز این که با اجابت آن دعا از هم جدا شده‌اند.[11]
یکی از بزرگان اهل معنا در این باره گفته است: به طور اصل کلّی نفوس مجتمع متحد را اثر یک نفس کلیّ الهی قوی است، و یکی از فضیلت‌های نماز جماعت و حلقه ذکر و مجتمع دعا این است که هر انسانی یک صفت یا بیشتر از اوصاف خوب و کمالات انسانی را دارد و به فرض اگر یک انسان کامل باشد تا چه اندازه واسطه نزول برکات خواهد بود، انسان‌های گرد آمده در صلوات و ذکر دعا، کانّ یک انسان کامل و یا ظلّ و مثال او را تشکیل می‌دهند که آن مجتمع نزول برکات خواهد بود.[12]
برخی از موانع اجابت دعا
گرچه بر اساس روایات هیچ دست نیازمندی، وقتی به سوی خداوند دراز شود، خالی بر نمی‌گردد و به گفته بعضی از بزرگان لااقل یکی از فواید دعا اصلاح جوهر نفس ناطقه و زبان استعداد است که در سایه دعا و تقرّب به خدا نصیب انسان می‌شود.[13] امّا اگر حاجتی موردنظر باشد و با دعا حاصل نشود، سبب عدم اجابت را انسان باید در اعمال و کارهایش جستجو نماید، ‌چون پیش‌آمدها و حوادث و یا عدم پذیرش دعاهای انسان بدون ارتباط با عمل انسان نیست، گرچه به گفته برخی بزرگان در بعضی از موارد نسبت بین عمل و جزاء انسان ممکن است درک کند و یا بعضی موارد را به طور اندک آگاهی پیدا کند، امّا در بسیاری از موارد از درک ارتباط عمل با حوادث نظیر عدم استجابت دعا انسان عاجز است.[14] امّا ارتباط قطعی میان آنها برقرار است، لذا در دعای کمیل در این زمینه آمده: «اللهم اغفرلی الذنوب التی تغیّر النعم، اللهم اغفرلی الذنوب التی تحبس الدعاء،‌اللهم اغفرلی الذنوب التی تنزل البلاء»؛ خدایا بیامرز برایم گناهانی که دگرگون می‌سازد، نعمت‌ها را، خدایا بیامرز برایم گناهانی که از اجابت دعا جلوگیری می‌کند، خدا بیامرز گناهانی را که سبب نزول حوادث ناگوار می‌شود.
و هم چنین در برخی روایات آمده: «الذنوب التی تردّ الدعا و تظلم الهواء عقوق الوالدین»؛[15] گناهانی که سبب رد شدن دعا و باعث تشویش فکر می‌شود عاق والدین (نارضایتی پدر و مادر) است.
خلاصه اینکه ادب اقتضا می‌کند که در محضر خداوند متعال آداب و شرایط ظاهری و باطنی دعاکردن را رعایت کنیم و اگر با مراعات عوامل مؤثر در استجابت دعا، دعایمان مستجاب نشد، گذشته از مصلحت‌ها و حکمت‌های الهی، حق این است که علت مهم و اساسی را در خودمان جویا شویم چرا که در اکثر اوقات گناه و معصیت، ایجاد حجاب نموده و مانع استجابت دعا می‌گردد که این گناهان در قالب‌های مختلف بوده و آثار منفی و مخرّب خود را همواره به دنبال دارند.

[1] . علامه حسن زاده آملی، رساله نور علی نور در ذکر و ذاکر و مذکور‌، ص 9، نشر تشیع، چ 2، سال 1371 ش.
[2] . فرقان، 77.
[3] . اصول کافی، ج 4، کتاب الدعا، ص 257، نشر بنیاد رسالت.
[4] . ابن سینا، ‌الهیات شفاء، مقاله عاشر، فصل اول، ص 438، نشر مکتبه آیت الله مرعشی نجفی، قم، 1404 ق.
[5] . حسن زاده آملی، رساله ذکر،‌ذاکر و مذکور، ص 101، نشر انتشارات تشیع، سال 1371 ش.
[6] . اصول کافی، ج 4، کتاب دعا، باب التقدم فی الدعا، ص 220، نشر بنیاد رسالت با ترجمه جواد مصطفوی.
[7] . حسن زاده آملی، رساله وحدت از دیدگاه عارف و حکیم، ص 42، نشر فجر، سال 1362 ش.
[8] . حسن زاده آملی، رساله ذکر،‌ذاکر و مذکور، فصل 6، ص 62، نشر انتشارات تشیع، سال 1371 ش.
[9] . نهج البلاغه، حکمت، 361، ترجمه محمد دشتی.
[10] . اصول کافی، ج 4، کتاب دعا باب اجتماع فی دعا، ص 241، نشر بنیاد رسالت، با ترجمه جواد مصطفوی.
[11] . همان.
[12] . حسن زاده آملی، رساله نور علی نور، ص 107، انتشارات تشیع، سال 1371 ش.
[13] . همان، ص 111.
[14] . همان، ص 100، 102.
[15] . اصول کافی، ج 2، کتاب ایمان و کفر، باب 197 (فی تفسیر الذنوب)، ص 421، نشر دار التعارف للمطبوعات، بیروت، سال 1413 ش